Bi' yerden tanıdık geliyor ama

Düşününce bir başkasına göre biz kimseyiz, herkesteniz. O da aynı şekilde bana göre öyle, sana göre öyle. Birbirimizi tanımıyoruz. Vaktimiz olsa da tanımayacağız. Sadece onlar yürüyor, biz yürüyoruz. Başka yönlere. Ya da aynı. Bunların içinde ''keşke tanışsaydık'' dediklerimiz, yanından geçerken tırstıklarımız, yürüyüşünü beğenmediklerimiz var. Hepsi orada, o zaman diliminde ve en önemlisi aynı yolda. Bu hep böyle sürüp gidiyor. Hep böyle. Ta ki bir neon ışık görene kadar. Seni bilmem. Ben hep o ışıklara bakarım.

Bak kimler var kahvaltıda;

''İlk gençlikten bu adama.'' Demiş Cenk Taner. Kim olduğumuzu anlamak için kahvaltı masalarına, sokaklara, müziklere ihtiyacımız var. Öylesine yaşayacaksak da tek bir koltuk yeter hayatımızı geçirmek için. Biz insanlar öyle masraflı değilizdir aslında. Ama ''yanlış bir hayatı doğru yaşamak.'' Cümleyken bile samimi değil. Adam dönüp sormaz mı? Düşünmez mi? Bu yol. Nerede biter? Önce hangimiz biter? Ve hızlı giden arabada şeritleri, ağaçları sayarsan durmadan, miden bulanır. Bu bir gerçek. Konuyla ne alakası mı var? Konu olsaydı alakası olurdu. Ben sadece aklıma geleni yazıyorum. Bu baştan dağınık, baştan yanlış. Yolları boşver yine de, ben onu anlatmıyordum. Bir yere varamadım. Ama yollar varır. Onlar hep bir yere çıkar. 

Unutmadan,

Suda balık olmak: iyidir, iyi.

Oldu mu şimdi?

Gitmem gereken yerlere gitmek istemiyorum. Yapmak istediğim şeyler vardı. Ama tek başıma değildi hiçbiri. Sorun oradaydı belki de. Ben tek başıma bir şey yapmayı beceremiyorum. Peki ne değişti? Bunu zaten biliyordum, biliyorduk. Ama artık daha fazla hissediliyor. Ben yeni insanlarla tanışmak da istemiyorum. Zorla kolumdan çekiyorlar. Çektiler abi. Böyle aldılar attılar. Çok pis şeyler bunlar. Bıraksanız atarım kendimi yerden yere. Hiç susmadan da ağlarım. Olan olduktan sonra utanmam. Yapabilirim. Ya da çenemi kapatıp elimde olmayan şeyleri algılamaya çalışmaktan vazgeçebilirim. İşe yaramıyor zaten. Kolayı bu, kolayıma gelen bu. Kolaya kaçtık yine Muhittin, bak. Oldu mu şimdi? Dedim sana. Ama baştan beri dinlemiyordun değil mi? Dinlesen de gülerdin. Tıpkı öncekiler gibi. İçinden sen de güldün. Sen de. Önceden de.